geboortestad van papa

en nu zijn we dus in de geboortestad van papa: Malang. Maaike, ik (tante Marjo) ben de enige die deze verhalen schrijf, behalve het laatste stukje vanuit pagandaran en ik weet dus niet hoe je hier foto's aan moet toevoegen. Maar ik beloof je als we weer thuis zijn krijg je ze alle 500 te zien. We hebben zoals jullie begrepen hebben ons prima vermaakt in Jogjakarta. Het wordt in de brochure een van de gezelligste steden van Java genoemd en dat klopt denk ik ook wel. Dianne heeft zich in ieder geval het rambam geshopt. Op zondag 15 augustus ! zijn we vanuit Jogja naar Semarang gereden. Nadat we heerlijke soto gegeten hebben bij Eva, zijn we door gereden naar ambawara. We zijn eerst naar de witte kerk gegaan. Er was een jonge man die ons de kerk zelf en de tuin er achter heeft laten zien, het zag er nog precies zo uit als 5 jaar geleden. Daarna zijn we naar het andere kamp gegaan. 5 jaar geleden kon Asep het niet vinden ook nu reed onze huidige chauffeur er zo heen. het is nu een complex van de politie dus je komt er niet zo maar op. Rachman moest toestemming vragen en iets ondertekenen. Er ging een bewaker met ons mee (50.000 roepia kassa), we moesten eerst door een gat geknipt in een heg kruipen en kwamen toen op een terrein met enorm veel onkruid en een aanta kleine schuurtjes er om heen. In die schuurtjes waren ongeveer 3 kamertjes volgens Rachman sliepen er in zo'n schuurtje (alles bij elkaar ongeveer onze woonkamer: 25 vrouwen en kinderen. Het was al met al erg deprimerend maar wel goed om te zien. Nu doorrijden naar Semarang, een vreselijk warme stad. Eerst naar kalibenteng, vanwege de datum hing de vlag uit met een krans. We hebben bloemen gelegd bij het graf van oma Koppenhol en tante Arendje. Waar het urntje van mama lag was niet meer zichtbaar. I.t.t. het graf van opa lag dit graf er erg mooi en goed onderhouden bij, dat gold voor de hele begraafplaats. We hebben even rond gelopen maar zoals gezegd het was erg warm en daardoor niet echt aangenaam. Door naar het hotel, dat lag aan een behoorlijk drukke weg. Het was op zich wel een goed hotel maar door de ligging wel erg lawaaierig (en dat samen met het geluid vanuit de moskee). 's avonds in het oude gedeelte van de stad gegeten. de loneley planet is niet meer echt uo to date. Maar we hebben iets gevonden en het was lekker. Wel viel op dat men bepaalde personeelsleden naar onze tafel stuurt. I.t.t. jogja spreken hiet weinig mensen engels. De volgende dag door naar sangaran. we zijn in solo naar het paleis van de sultan geweest, gelukkig eem goed emgels pratende gids en toen naar de pasar klewer. Nou ik vond dat gewoon eng, hele kleine paadjes waar je doorheen moet lopen, terwijl er mensen met hun handel door heen lopen en wetend dat het er stikt van de zakkenrollers. Ons hotel werd omschreven als een eenvoudige accomodatie en dat klopte ook wel, toch had het wel iets en nu was het uitzicht adembenemend. we hadden voor onze kamers een veranda en van daaruit keek je over een meer. De baas (tenminste dat denken wij) was volgens Anton een koning. Hij kreeg het voor elkaar om alle gasten bij hem in het restaurant te krijgen. We werden bediend door hem en een andere oudere man en het viel op dat zij allebei tijdens het lopen hun voeten optilden, eindelijk niet dat ergelijke geslof. Vanuit Sangaran gingen we gisteren naar Malang, onderweg hebben we een kindertehuis bezocht wat gesponserd wordt door ons reis bureau. Het was bizar en indrukwekkend, toen we uitstapten hadden we direkt 25 schreeuwende kleine kinderen om ons heen. We hadden snoep en krijtjes gekocht, maar Anton vond het leuker om vuurwerk te kopen. Dat zagen de kinderen dus uit de zak steken en daarvan gingen ze helemaal uit hun bol. Waar we ook heen liepen ze bleven om ons heen zwermen. Een jongetje had Lammert al aan de broek vast. Later hadden we allemaal kindertjes aan de hand. Omdat Lammert in hun ogen hartstikke groot is wilden ze ook allemaal opgetild worden. Later kwam er een meije met een bal dus moest er met Anton en Rudy gevoetbald worden. Er zaten kindertjes bij met zulke grote ogen je zou ze zo onder je arm nemen en meenemen naar huis.
Nu zijn we dus in malang. Vanochtend heel vroeg naar de Bromo geweest, hele mooie omgeving maar dit internet cafe gaat nu sluiten dus ik moet stoppen, jullie horen de rest als we thuis zijn, tot dan
Marjo Lammert Dianne Anton en Rudy